Pierwsza rocznica śmierci Tomasza Wójtowicza

24 października 2022 roku zmarł Tomasz Wójtowicz, mistrz olimpijski i świata w siatkówce.

- Od razu było widać, że to ogromny talent o znakomitych warunkach fizycznych. Tomek był wśród nas najmłodszy. Już w czasie pierwszych gier treningowych Hubert Wagner wstawiał Go do pierwszej szóstki. Później stał się jej podstawowym graczem. Od razu zobaczyliśmy wszechstronnego zawodnika o potężnym ataku, świetnym bloku i mocnym wyskoku. Wagner widział Tomka nawet na rozegraniu – wspominał  Stanisław Gościniak i dodał, że nawet największy talent niewiele osiągnie jeżeli możliwości nie zostaną poparte ciężką pracą. A tej Tomasz Wójtowicz nie bał się.

W ceremonii pogrzebowej, która rozpoczęła się od mszy św. w Archikatedrze Lubelskiej wybitnego sportowca żegnali m.in. koledzy ze złotej drużyny Ryszard Bosek i Edward Skorek, który powiedział: Byłeś dla nas nie tylko kolegą z boiska, z klubu, z reprezentacji – byłeś naszym Przyjacielem, Byłeś nie tylko wspaniałym zawodnikiem – ale także mężem, ojcem, dziadkiem, wzorem dla młodszych pokoleń,Byłeś nie tylko człowiekiem, który w sporcie osiągnął wszystko, ale byłeś tym , który dzielił się swoją wiedzą, który kochał ludzi i świat,

Tomasz Wójtowicz urodził się 22 września 1953 roku w Lublinie. Pierwsze kroki stawiał w klubach lubelskich, a jego nauczycielem siatkówki i „najdłuższym stażem” trenerem był ojciec, Kazimierz. Z wielką siatkówką Pan Tomasz zetknął się w Avii Świdnik, z którą zdobył brązowy medal mistrzostw Polski w roku 1976, oraz Legii Warszawa. Brał udział w igrzyskach olimpijskich w Montrealu, w których Polska zdobyła złoty medal (w 1976 roku), w Moskwie (4. miejsce).

Wcześniej był wicemistrzem Europy juniorów z Hiszpanii (1972) i rok potem brązowym medalistą w holenderskim Voorburgu (1973). W latach 1973–1984 w barwach narodowych rozegrał trzysta dwadzieścia pięć spotkań. Z reprezentacją seniorów zdobył mistrzostwo świata w Meksyku (1974) i czterokrotnie był wicemistrzem Europy: Belgrad (1975), Helsinki (1977), Paryż (1979) i Berlin (1983). Z Legią Warszawa zdobywał tytuł mistrza Polski (1983), dwukrotnie wicemistrza (1981, 1982) oraz dwukrotnie brązowy medal w 1978 i w 1980 r.

Po igrzyskach olimpijskich w Moskwie wyjechał do Włoch, gdzie przez osiem lat występował w zespołach w Modenie, Parmie, Ferrarze i Citta di Castello. W jego klubowych osiągnięciach jest także Puchar Europy Mistrzów Krajowych zdobyty w klubie Santal Parma (1985).

W ogłoszonym przez Międzynarodową Federację Piłki Siatkowej plebiscycie na najlepszego siatkarza świata XX wieku znalazł się w finałowej ósemce! W 2002 roku jako pierwszy Polak trafił do International Volleyball Hall of Fame mieszczącej się w amerykańskim Holyoke. Doceniano go – oczywiście – także w rodzinnym mieście: w plebiscycie „Kuriera Lubelskiego” na najpopularniejszych sportowców województwa był drugi w 1973 r., zwyciężył w latach: 1974, 1975, 1976.

Reprezentował kluby : MKS, AZS Lublin (1968–1972), Avia Świdnik (1972–1977), Legia Warszawa (1977–1983), Edilcuoghi Sassuolo (1983–1984), Santal Parma (1984–1986), Grandarolo Ferrara (1986–1989), Familia Cittá di Castello (1987–1989).