Ostatnia droga Haliny Aszkiełowicz-Wojno

Ostatnia droga Haliny Aszkiełowicz-Wojno

Dzisiaj we Wrocławiu odbył się pogrzeb Haliny Aszkiełowicz-Wojno, byłej reprezentantki Polski, olimpijki.

W ostatniej drodze Zmarłej towarzyszyli rodzina, przyjaciele, przedstawiciele środowiska sportowego.

W imieniu Rodziny Polskiej Siatkówki Halinę Aszkiełowicz-Wojno pożegnał Paweł Wachowiak, wiceprezes Polskiego Związku Piłki Siatkowej.

Pogrążana w smutku i bólu Rodzino!

Przyjaciele Zmarłej!

Szanowni Państwo!

W imieniu Jacka Kasprzyka, prezesa Polskiego Związku Piłki Siatkowej i całej Rodziny Polskiej Siatkówki pragniemy pożegnać  koleżankę Halinę Aszkiełowicz-Wojno – reprezentantkę Polski, olimpijkę, srebrną i brązową medalistkę mistrzostw Europy, brązową medalistkę Igrzysk Olimpijskich.

Karierą sportową rozpoczynała w rodzinnym Słupsku, jako zawodniczka Czarnych i Wojskowego Klubu Sportowego Słupia. Potem, przez wiele lat reprezentowała barwy dolnośląskich zespołów: Polonii Świdnica i wrocławskiej Odrze.

Na finiszu sportowej kariery przecierała włoskie szlaki występując w Salora Bergamo i Volley Potentino.

Tak w skrócie przedstawia się sportowy życiorys Haliny Aszkiełowicz-Wojno.

Jego bardzo ważnym i nieodłącznym elementem jest rodzina. Zarówno w drużynach klubowych, jak i w reprezentacji grała przecież z siostrami Teresą i Celiną. Mąż też był sportowcem, trenerem judo we Wrocławskim AWF AZS, a i dzieci poszły w ślady rodziców stawiając na sport.

To piękny przykład praktycznego stosowania i promowania wartości, jakie niesie sport. Nasza koleżanka znakomicie rozumiała istotę siatkówki – czyli grę zespołową, oddanie drużynie, stawianie sobie najwyższych celów, ale także niezbędna w sporcie cierpliwość i konsekwencję.

Zmarła pojęcie Rodziny rozumiała o wiele szerzej, głębiej. Po zakończeniu kariery żywo interesowała się sprawami swojej ukochanej dyscypliny, swoich klubów, aktywnie działała w Regionalnej Radzie Olimpijskiej.

Wiemy, że Halina od kilku lat zmagała się z chorobą. Była jednak bardzo dzielna do „ostatniego gwizdka”, a tak naprawdę gwizdka Pana Boga wzywającego Ją do Niebiańskiej Drużyny.

Droga Pani Halino – postanie Pani na zawsze w naszych myślach, w naszych sercach.

W imieniu Rodziny Olimpijskiej Zmarłą pożegnał Prezes Regionalnej Izby Olimpijskiej PKOl, Mieczysław Łopatka.

Halina Aszkiełowicz-Wojno zmarła w wieku 71 lat.

To brązowa medalistka olimpijska z Meksyku (1968), wicemistrzyni Europy (1967), brązowa medalistka mistrzostw Europy (1971).

W reprezentacji Polski seniorek debiutowała 7 sierpnia 1965 w towarzyskim spotkaniu z Czechosłowacją. W 1966 wystąpiła na mistrzostwach Europy juniorek, zajmując z zespołem 5. miejsce. Miała udział największych sukcesach reprezentacji drugiej połowy lat 60. i początku lat 70. zdobywając kolejno wicemistrzostwo Europy w 1967, brązowy medal olimpijski w roku 1968 i brązowy medal mistrzostw Europy w 1971. Na tej ostatniej imprezie wystąpiła razem z młodszą siostrą Celiną. Uczestniczyła także w mistrzostwach świata w 1970, zajmując dziewiąte miejsce. Ostatni mecz w biało-czerwonych barwach rozegrała 4 października 1973 roku w towarzyskim spotkaniu z Meksykiem. Łącznie w reprezentacji Polski seniorek wystąpiła w 177 spotkaniach, w tym 138 oficjalnych.

Jej pierwszą drużyną klubową byli Czarni Słupsk (1960-1962), z którą w 1962 zdobyła mistrzostwo Polski juniorek w 1962, w latach 1962-1963 reprezentowała zespół WKS Słupsk. Od 1963 występowała w Polonii Świdnica, z którą w sezonie 1963/1964 debiutowała w I lidze. Z drużyną ze Świdnicy została mistrzynią Polski juniorek w 1964 i 1965, natomiast w lidze nigdy nie stanęła na podium (najwyższa pozycja - czwarta w sezonie 1970/1971). Występowała tam ze swoimi młodszymi siostrami – Teresą i Celiną. W 1972 odeszła do Odry Wrocław, w której awansowała do I ligi w 1973. W wrocławskim klubie, który spadł z ekstraklasy w 1976, grała do 1978, w latach 1978-1980 reprezentowała barwy włoskich zespołów Salora Bergamo i Volley Potentino.