Jacek Nawrocki: diament i brylant

Siatkarskie Ośrodki Szkolne od ośmiu lat realizują program szkoleniowy, który jest fundamentem szkoleniowym siatkarskiej piramidy. Na szczycie tej piramidy są seniorskie reprezentacje Polski. Dla każdego z trenerów pracujących z młodzieżą największym honorem jest wyszkolenie, wychowanie reprezentantki/reprezentanta Polski. To ostatnie nie budzi żadnej wątpliwości u Jacka Nawrockiego – trenera reprezentacji Polski kobiet.

pzps.pl: Jakie zadania mają Siatkarskie Ośrodki Szkolne?

Jacek Nawrocki – trener reprezentacji Polski kobiet: Zadań realizowanych przez Siatkarskie Ośrodki Szkolne jest bardzo wiele, ale te zasadnicze aspekty są dwa: S.O.S.-y gwarantują szeroki nabór, a dokładniej nawet wstępną selekcję dzieci i młodzieży do siatkówki, do sportu w ogóle, bo trzeba pamiętać, że młode pokolenie niekoniecznie garnie się do sportu. Dlatego ta inspiracyjna rola S.O.S.-ów jest kluczowa. Młodzi ludzie mają wiele ofert, wiele możliwości realizowania swych pasji, dlatego tak ważnym jest by zainspirować ich do sportu, a  z siatkówką jest o tyle trudniej, że wymaga wielkiej cierpliwości i konsekwencji. Drugi aspekt, to trenerzy, którzy dzięki S.O.S.-om otrzymali i otrzymują niezbędną wiedzę, sprzęt i narzędzia do realizacji cyklu szkoleniowego. To też znakomita możliwość do podnoszenia swoich umiejętności, kwalifikacji i wymiany doświadczeń.

pzps.pl: Pozyskać dla sportu, siatkówki to jedno, ale nie zniechęcić, to wcale nie mniej trudne zadanie.

Owszem. Tym bardziej, że poziom przygotowania ogólnego wśród dzieci i młodzieży nie stoi na najwyższym poziomie. Tu kłania się wychowanie fizyczne w szkołach i generalnie brak aktywności ruchowej naszego społeczeństwa. Siatkarskie Ośrodki Szkolne muszą równomiernie prowadzić zajęcia ogólnorozwojowe, nadrabiać stracony czas i jednocześnie realizować największą potrzebą siatkarskich adeptów, czyli pozwalać im uprawiać siatkówkę, rywalizować, grać, czerpać radość z uprawiania sportu. Wiadomo, wszystkich deficytów nie da się zniwelować, ale S.O.S.-y te niedostatki w dużym stopniu nadrabia, starając się nie osłabiać pasji do siatkówki. To trudne, ale jak widać wykonalne.

pzps.pl: Dzięki Siatkarskim Ośrodkom Szkolnym wiele znakomitych zawodniczek i zawodników może się dzielić swoim siatkarskim kapitałem.

Ooo… tak, to absolutnie prawda. Nie mam wątpliwości, że dzięki S.O.S.-om naprawdę wiele moich koleżanek i kolegów z boiska, jak to było sformułowane w pytaniu może się dzielić swoim siatkarskim kapitałem. To ważne dla nich samych, bo pozostają w naszym środowisku, robią to co kochają i na czym się znają, a z drugiej strony dla swoich zawodniczek i zawodników są autorytetami. Bez tego programu zapewne stracilibyśmy wielu trenerów, wielu trenerów nie miałoby sposobności by się rozwijać, a potem ewentualnie realizować się w seniorskiej siatkówce.

pzps.pl: Czy praca z dziećmi i młodzieżą wymagają od trenera szczególnych predyspozycji, odrębnych kompetencji?

Długo by można o tym mówić. Też pracowałem z młodzieżą i wiem jedno – trenerzy prowadzący grupy młodzieżowe muszą być niezwykle cierpliwi i konsekwentni, obdarzeni ogromną intuicją, bo nierzadko zawodniczka lub zawodnik mający znakomite parametry z czasem ustępują koleżance, czy koledze, którzy początkowo nie rokują. Dlatego to czucie jest tak bardzo ważne. To jest syzyfowa praca, ale jak się już widzi, że diament przeradza się w brylancik, to satysfakcja jest ogromna. A jak jeszcze widzi się swoje „siatkarskie dziecko” w reprezentacji, na podium, to nie ma nic bardziej satysfakcjonującego.

pzps.pl: Czy możemy powiedzieć, że jest polski model szkolenia?

Przez wiele lat trenerzy trochę zamykali się we własnej skorupie. Tak, trochę każdy pracował dla siebie, nie chcąc dzielić się swymi doświadczeniami, metodami. Bez wątpienia S.O.S.-y otworzyły możliwość wymiany doświadczeń, porównywania warsztatów, wreszcie wypracowania pewnych standardów. To niezaprzeczalny postęp i nadal ten kierunek trzeba utrzymywać.