#CzasyChwały: 1983 i koniec srebrnej serii w ME

Na Mistrzostwach Europy 1983, rozgrywanych w Niemieckiej Republice Demokratycznej, Biało-Czerwoni zdobyli piąte z rzędu wicemistrzostwo kontynentu. Kolejność na podium była identyczna jak dwa lata wcześniej w Bułgarii, ale na tym w zasadzie kończą się podobieństwa...

Po srebrze ME 1981, czwartym miejscu w Pucharze Świata 1981 i szóstym w Mistrzostwach Świata 1982 ze stanowiska selekcjonera odszedł Aleksander Skiba, a kadrę objął ponownie autor jej największych sukcesów Hubert Jerzy Wagner. Reprezentacja, którą przygotował na mistrzostwa Starego Kontynentu różniła się składem nie tylko, co oczywiste, od jego złotej drużyny (z tej pozostali tam tylko Lech Łasko i Tomasz Wójtowicz), ale również od ekipy, z którą ostatnie srebro ME zdobył trener Skiba. W stosunku do tamtej ekipy pojawiło się aż siedem nowych twarzy: Wacław Golec, Piotr Koczan, Jacek Rychlicki, Krzysztof Stefanowicz, Janusz Wojdyga oraz Zbigniew Zieliński. Plany Wagnera sięgały poza mistrzostwa Europy, a głównym celem był medal na zbliżających się igrzyskach olimpijskich w Los Angeles.

Zmagania w fazie grupowej ME polski zespół rozpoczął w Suhl. Nie bez trudu pokonał tam najpierw Francję (3:2, zweryfikowane jednak później jako walkower na korzyść Polski), następnie Włochy (3:1) i znów po pięciu zaciętych setach Rumunię, zajmując pierwsze miejsce w swojej grupie.

Fazę finałową w Berlinie zaczęli Biało-Czerwoni wygrywając 3:1 z zespołem gospodarzy, a następnie 3:2 z reprezentacją Bułgarii. Losy tamtego spotkania nie układały się dla Polaków pomyślnie przez dwa pierwsze sety, przegrane do 9 i 6, jednak zmiany dokonane przez trenera pozwoliły odmienić bieg wydarzeń, choć szczęśliwe zakończenie nie było oczywiste do samego końca, zwłaszcza gdy zespół rywali zniwelował w piątym secie niemal całą, 10-punktową przewagę Polaków. Ta wygrana była już gwarancją srebra dla polskiej drużyny, która przypieczętowała je jeszcze trzysetowym zwycięstwem nad Czechosłowacją.

Choć nie grano systemem pucharowym, zgodnie z dramaturgią i jak przystało na mecz decydujący o mistrzostwie, spotkanie Polski ze Związkiem Radzieckim wypadło rozegrać na sam koniec turnieju. Po niepowodzeniu w pierwszej partii Polacy rozegrali swoje najlepsze spotkanie tych mistrzostw, budząc nadzieje na przedłużenie meczu po wygranym trzecim secie. To się jednak nie stało. ZSRR wygrał 3:1 (15:3, 15:11, 11:15, 15:9), po raz szósty broniąc tytułu mistrza Europy.

Tomasz Wójtowicz został najlepiej blokującym zawodnikiem turnieju, a Polacy oprócz srebrnych medali zdobyli w Berlinie także kwalifikację olimpijską (ZSRR miał już zapewnione miejsce na igrzyskach jako mistrz olimpijski). Występ naszej reprezentacji dawał nadzieje na dobry start w Los Angeles, Wagner zapowiadał medal. Los miał jednak sprawić inaczej...

Reprezentacja Polski na Mistrzostwa Europy 1983: Wojciech Drzyzga, Ireneusz Kłos, Wacław Golec, Piotr Koczan, Andrzej Martyniuk, Lech Łasko, Włodzimierz Nalazek, Jacek Rychlicki, Krzysztof Stefanowicz, Janusz Wojdyga, Zbigniew Zieliński, Tomasz Wójtowicz. Trener: Hubert Jerzy Wagner

Wyniki reprezentacji Polski na Mistrzostwach Europy 1983: Polska - Francja 3:0 (15:0, 15:0, 15:0), Polska - Włochy 3:1 (15:13, 16:14, 2:15, 16:14), Polska - Rumunia 3:2 (13:15, 15:11, 18:20, 15:10, 15:10), Polska - NRD 3:1 (15:11, 15:8, 10:15, 16:14), Polska - Bułgaria 3:2 (9:15, 6:15, 15:5, 15:8, 15:12), Polska - Czechosłowacja 3:0 (15:10, 15:9, 15:10), ZSRR - Polska 3:1 (15:3, 15:11, 11:15, 15:9)