Powrót do domu

Jeszcze nie tak dawno Robert Prygiel był pierwszoplanową postacią polskiej ekstraklasy. Zbierał pochlebne recenzje w rosyjskiej Superlidze. Po kilkunastu latach wrócił do domu w Radomiu. I co w nim zastał?

- Wróciłem do domu. Nie było mnie z krótkimi przerwami 16 lat. Dom nie jest tak okazały jak przed laty, ale są duże szanse na jego odbudowę. Na pewno jest z kim – mówi były reprezentant Polski, olimpijczyk Robert Prygiel.

Klub Czarni Radom został założony w 1921 roku. Dwa lata później przekształcił się w Wojskowy Klub Sportowy. Początkowo działała tylko sekcja piłki nożnej. Potem doszły inne. Ważne miejsce w działalności klubu zajęła siatkówka. W 1999 roku Czarni zdobyli Puchar Polski, a w 1994 i 1995 wywalczyli brązowy medal mistrzostw kraju. Grali w zespole czołowi gracze kraju, pracowali znani trenerzy z Edwardem Skorkiem i Wojciechem Drzyzgą. 

- Po sukcesach w latach 90. dom zaczął chylić  się ku upadkowi.  W sezonie 2001/2002, po 18 latach gry w najwyższej klasie ligowej zespół spadł z Polskiej Ligi Siatkówki – wspomina Robert Prygiel.

Obecnie Radomskie Centrum Sportu Czarni gra w II lidze. – Z zawodników, którzy pamiętają czasy świetności miejscowej siatkówki grają jeszcze Marcin Kocik i Krzysztof Staniec. W drużynie mamy fajne połączenie graczy doświadczonych i młodych. Ci ostatni mają od kogo uczyć się i co najważniejsze chcą. Oczywiście chcemy awansować do wyższej klasy rozgrywkowej. Sam bardzo cieszę się, że mogę kontynuować karierę i w ten sposób pomóc mojemu  miastu i klubowi – powiedział Robert Prygiel.

Jak podkreśla nasz znakomity atakujący zawodnik m.in. Legii Warszawa, Skry Bełchatów i Gazpromu Surgut „w Radomiu jest dużo chętnych i zdolnych do odbudowywania domu.” – Moi młodsi koledzy odnosili i odnoszą sukcesy w kraju w kategoriach młodzieżowych. Byli najlepsi wśród juniorów. Trzeba im pomóc, a do tego potrzebny był klub, w którym mogą grać i rozwijać swoje umiejętności – powiedział Robert Prygiel.

Dodaje, że nikt mu miejsca w składzie nie zapewnił. - Skoczność już nie ta i ręka nie uderza z taką mocą, ale walczę i gra daje tyle samo satysfakcji co kiedyś - mówi.